Kaikoura naar Tongariro Crossing

Maandag 9 december 2013
Eigenlijk een hele saaie dag vandaag! Vanmorgen van Kaikoura naar Picton met de bus, waarbij we onderweg nog zeeleeuwen hebben gespot. Daarna met de ferry terug naar het Noordereiland. Helaas geen blauwe lucht deze keer, maar ik kon wel fijn even met mijn mama chatten onderweg. Ook een uur over gedaan om vijf foto's te uploaden bij mijn blog, aangezien het WiFi op de ferry niet heel snel is, maar de overtocht duurt ongeveer 3,5 uur dus tijd zat zullen we maar zeggen. Tegen de tijd dat we in Wellington aankwamen heb ik nog een tijdje naar de stad staan kijken vanaf de boot, en nog een foto gemaakt van de inmiddels beruchte Mount Victoria Woods, een plek die ik door middel van mijn litteken nooit meer zal vergeten! ;) Er zit ook nog steeds een ei op mijn been natuurlijk. Eenmaal van de ferry ben ik naar mijn hostel gelopen recht tegenover de terminal. Na wat boodschappen te hebben ingeslagen voor Tongariro heb ik nog even snel een rondje gelopen, maar verder eigenlijk niets meer gedaan. Kort verslag van deze dag dus! ;)

Dinsdag 10 december 2013
Vannacht onrustig geslapen. Ten eerste omdat het stapelbed erg instabiel was. Stapelbed viel gisteravond bijna om toen in eruit wilde klimmen! Ten tweede vertrok de bus vroeg vanmorgen en was een beetje bang dat ik me zou verslapen. Dat gebeurde dus niet, en ik stond netjes om 6.45 uur langs de weg om opgepikt te worden door de Straybus. Deze rijdt in één ruk door maar Auckland, maar ik ben halverwege in Tongariro afgestapt. In de bus wachtte een verrassing, aangezien de Amerikanen Bryce en Ed vandaag ook in de bus zaten om terug te keren naar Auckland. Ik heb met hun het Zuidereiland tot Queenstown gedaan, dus het was erg leuk om nog even bij te kletsen. Normaal slaapt iedereen in de bus als het zo vroeg is, maar met Bryce is dat onmogelijk want die kan zijn mond niet houden. Er ontstond een erg grappige, redelijk filosofische discussie tussen hem en een ander Nederlands meisje in de bus, waarbij de meningen nogal uiteen liepen. Ik heb her en der mijn input geleverd, en verder gewoon zitten lachten. Onze buschauffeur vond het ook erg grappig, omdat normaal gesproken het nogal stil is deze rit, en hij vond dat we eigenlijk wel een prijs verdienden voor het leveren van zo'n levendige discussie. Behalve een koffie-stop in Bulls en een plaspauze reden we door tot Tongariro. Hier was mijn kamer al klaar, dus ik kon zo inchecken deze keer. Me ook gelijk opgegeven voor de Tongariro Crossing. Je wordt dan aan de ene kant van de vulkaan afgezet, en aan de andere kant pikken ze je weer op. Je loopt dus geen rondje. In mijn kamer ben ik eerst even een dutje gaan doen na de lunch, aangezien de onrustige nacht en de vroege start mij redelijk moe hadden gemaakt. De vulkanen hingen op dat moment ook nog in de wolken, dus er was ook geen uitzicht. Dutje duurde iets langer dan de bedoeling was, werd pas rond 15 uur weer wakker. Ach, lekker rusten voor de zware tocht van morgen ;) De rest van de middag heb dan ook niet meer gedaan dan lezen en muziek luisteren, en fotograferen in de omgeving toen de wolken wat waren opgetrokken. Rond het avondeten kwam de groep van de andere Straybus die richting Wellington gaat morgen terug van de crossing. Ik ben best een klein beetje jaloers dat zij nog zoveel leuks gaan beleven de komende weken! Daarna heb ik mijn rugzak voor morgen ingepakt, boekje uitgelezen, en nu lekker slapen!

Woensdag 11 december 2013
Vandaag dan de dag om mijzelf eens flink door de mangel te halen. Om 8 uur stond er een busje klaar om mij (en toevallig een flink aantal andere Nederlanders) naar het begin van de Tongariro Crossing te brengen. Dit is een track van 19.4 km over de Tongariro vulkaan. Tongariro National Park was het eerste nationale park in Nieuw-Zeeland en de derde in de wereld. Ik wist dat ik vandaag zou gaan afzien. De track stijgt ongeveer 800 meters, en maakt heel wat meer kilometers dan ik gewend ben. Toch schijnt dit één van de meest mooie eendaagse wandelingen ter wereld te zijn, dus vond ik dat, mits het weer ok was, ik dit toch moest doen. Ik ging goed voorbereid op weg, met twee liter water, twee grote boterhammen, een banaan, enkele mueslibars, een snickers, koekjes, chocola, blarenpleisters en natuurlijk mijn camera. Het eerste gedeelte van de crossing is nog redelijk vlak, maar wel met mooi uitzicht op Mount Doom. Mijn tocht begon om 8.35 uur. Onze buschauffeur zou ons om 15.30 uur oppikken, maar ik heb gelijk gezegd dat ik dat niet ging halen en hij dus niet op mij hoefde te wachten. Hij zou nog een keer terugkomen om 17.30 uur voor een andere groep waar ik mee kon rijden, dus dat was mijn doel. De ochtend begon met laaghangende wolken, maar met een zonnetje zou dat moeten oplossen en het was iig droog! Het was nog wel vrij fris, dus ik begon de wandeling met jas en handschoenen. Richting het einde van het 'vlakke' gedeelte door de vallei erg moeten grinniken om een poster die iemand had achtergelaten van Boromir met daarop de tekst 'one does not simply walk into Mordor', uit de eerste LOTR film. Daar waren we nou juist wel mee bezig! ;) Vervolgens kwam het eerste moeilijke gedeelte, de devil's staircase. Dit waren natuurlijk vele traptreden. Ik heb dan ook snel mijn broek afgeritst, de jas was al uit. Hoewel ik natuurlijk flink stond de hijgen viel het nog enigszins mee. Het uitzicht op Mt Doom was natuurlijk ook niet verkeerd. Eenmaal bovenaan was de afslag naar de top van Mt Doom, maar dit gaat echt recht omhoog (en dus ook recht naar beneden), dus die heb ik maar overgeslagen. Je loopt dan ongeveer een kwartiertje over een vlak stuk, en daarna begint de pret, een steil stuk omhoog om bij de Red Crater te komen. Dit was wel even afzien, maar door een beetje zigzaggen en flink wat adempauzes hebben we dat ook gered. Eenmaal bovenaan is ook de afslag naar de top van Tongariro. Die was 3 uur return, dus die heb ik gezien de tijd ook letterlijk links laten liggen. Na nog een stukje klimmen bereikte ik het hoogste punt! Hier moesten natuurlijk foto's van worden genomen. Daarna ging het gelijk weer stijl naar beneden naar de Emerald Lakes. Dit is meer glijden dan lopen, omdat het allemaal zand is, dus overal om mij heen belanden mensen op hun achterste. Ik heb dit zelf ook een keer mogen meemaken, maar gelukkig was het zand niet heel hard. Na deze enerverende afdaling kunnen genieten van de Emerald Lakes, zeker omdat het zonnetje even doorbrak. Ik had hier willen lunchen, ik was alleen even vergeten dat deze meren nogal een zwavelgeur afgeven, dus uiteindelijk heb ik halverwege de Emerald Lakes en Blue Lake op een rots zitten lunchen. Bij Blue Lake mag niet gegeten worden, aangezien het Tapu (sacred) is voor de Maori. Helaas had niet iedereen deze boodschap meegekregen. Na de Blue Lake was het tijd om aan de afdeling te beginnen. Ik daal echt als een drol, dus dit ging wel even duren bij mij. Onderweg wel nog flink wat stoom uit de flanken van de vulkaan zien komen. Het is dan ook niet de bedoeling dat je in dit gebied gaat pauzeren. Het schijnt dat ze hier een eventuele uitbarsting niet heel lang van tevoren kunnen voorspellen, dus er zit een zeker risico aan de crossing. Na 13 km en ongeveer 6,5 uur wandelen kwam ik bij de Ketetahi hut, waar ik gelukkig even kon plassen en rusten. Wel goed de tijd in de gaten houden, want ik moest nog 6.4 km en wel om half zes beneden staan. Na een kwartiertje rust ben ik dus weer gauw verder gaan lopen. Gemene hier was dat je denkt lekker aan het dalen te zijn, om vervolgens via de trap weer een heel stuk te klimmen! Uiteindelijk kom je tussen de bomen, en ik was op dat moment wel helemaal gaar en klaar met wandelen. Ik heb toen een zak noten naar binnen lopen werken, waar ik gelukkig weer wat nieuwe energie van kreeg. Het stuk tussen de bomen is niet zo heel spannend en lijkt echt oneindig. Wel nog een natte voet gehaald, omdat een deel van het pad was afgesloten door een lahar in 2012, en ik een riviertje moest oversteken. Het laatste stukje hield ik het net niet helemaal droog! Net op het moment dat ik dacht dat er nooit een einde aan deze wandeling zou komen, bereikte ik om 17.05 uur de parkeerplaats. Netjes op tijd voor de tweede pick-up dus. Zodra je in de bus gaat zitten voel je alles verstijven. Ik kwam dus ook enigszins mank de bus uit. Blijkbaar heb ik het stuk dijbeen met mijn ei toch wat proberen te ontlasten, want ik had flink wat spierpijn in dat bovenbeen. Ik ben heel benieuwd of ik morgen nog kan lopen! Verdere schade is wat last van mijn rug, al was ik erg blij met mijn rugzak, en hele moeie voeten natuurlijk. Ondanks het afzien, wat minder was dan ik van tevoren dacht, ben ik blij dat ik de tocht heb gemaakt, want zeker het eerste gedeelte tot de Emerald Lakes eigenlijk, was qua landschap spectaculair. Een knaller van een afsluiter van deze vakantie die bijna ten einde is ;)